---

Het museum van de Federale Universiteit van Pará werd in de jaren tachtig opgericht om regionale en nationale artistieke productie te identificeren, verspreiden, behouden en verbeteren. Het gebouw waarvoor het werd gekozen, toonde zeldzame aandacht voor de eclectische architectuur die in de Amazone was ontstaan ​​als een van de belangrijkste gevolgen van de zogenaamde rubbercyclus. Met gouverneur Augusto Montenegro als eerste bewoner, van wie hij de naam kreeg waaronder hij bekend werd: Palacete Montenegro, werd het gebouw ontworpen door ingenieur Filinto Santoro op verzoek van de gouverneur zelf.



Gevormd door de Koninklijke School van Napels, zocht de ontwerper naar referenties in de Italiaanse Renaissance en importeerde hij uitsluitend uit zijn land van herkomst de materialen voor de uitvoering van het werk. Aangenomen mag worden dat hij overwegend Italiaanse arbeiders in dienst had, zoals zijn gebruikelijke werk in Brazilië.



De balustrades, de externe reling en de kozijnen, decoratieve elementen en externe lampen zijn meegenomen uit Milaan, de knikkers zijn ook Italiaans, inclusief die van de kapitelen op de gevels. Sommige decoratieve elementen van de gevels, "putti", leeuwen en massabloemen, mogen ter plaatse zijn uitgevoerd, maar zeker met mallen of ontwerptekeningen.



De plafonds zijn gemaakt van hout of metaal. De houten exemplaren kregen uitgebreide composities in het hout zelf of in decoratieve schilderijen zoals "grotesk" in de woonkamer op de begane grond. Metalen zijn samengesteld uit geperste en geverfde platen, de eetkamer in petitbrons en het kantoor van de gouverneur in nauwgezette decoratieve beschildering.



De muren waren versierd met verschillende motieven, in het eenvoudigste deel gestreept of bloemig, op de begane grond in een uitbundigheid van motieven uitgevoerd met mallen. In de woonkamer zijn er bloemen en pauwen in goud en rood, in de eetkamer gemarmerde beschildering. Een uitzonderlijk geval is de scheidingsboog tussen de bezoek- en eetzaal. Twee kolommen ondersteunen de dubbele boog met een centraal schild met de initialen van de gouverneur. Aan de zijtakken van koffie en cacao, rijkdom van Pará in de koloniale periode.



De vloeren zijn gemaakt van regionaal hout, evenals de "boiseries" die de afwerkingsplinten vervangen. Het ontwerp van elke kamer is anders dan de vorige en is uitgewerkt volgens het belang van de omgeving waarin deze zich bevindt. De vloeren van de inkomhal, in mozaïek van Genua, verschillen van die van de veranda's in hydraulische tegels uit het begin van de 20e eeuw. Opvallend zijn de verwijzingen naar de fleur de lis, een symbool van Frankrijk, die voorkomen in de hoofdsteden, en in het versierde binnen- en buitenglas, waaruit blijkt dat de gouverneur gehecht is aan dat land waar hij als cultureel attaché in Brazilië woonde. Het beslag is van brons en sommige deuren hebben handgrepen in art-nouveaustijl.



Andere elementen verdienen nog om benadrukt te worden. Van de originele armaturen is er weinig bewaard gebleven, maar acht zilveren armaturen blijven ondertekend en gerefereerd door het Duitse bedrijf WF. De trap, waarvan de start is in ingebedde houten banden, heeft een kronkelige curve en vormt een van de meest aantrekkelijke punten van het museum. Het constructiesysteem, met bogen van metaal en baksteen, wordt voor die tijd als innovatief beschouwd en trekt zelfs vandaag de aandacht van de technische technici die het gebouw bezoeken.



Helaas zijn de badkamers, in Italiaans marmer, of de serviceruimtes waarvan weinig bekend is, niet bewaard gebleven.



De tuin is in de jaren 1948-50 bij het complex ingelijfd. De familie die op dat moment het gebouw bewoonde, kocht zes woningen aan de Avenida Generalíssimo Deodoro en sloopte ze om een ​​neoklassieke tuin te bouwen met bogen, massabeelden van Belgische oorsprong en een centrale fontein waarin ze een middelpunt gebruikten. Franse oorsprong.



In de jaren zestig werd de residentie door de Federale Universiteit van Pará gekocht om de zetel van de pastorie te worden. Het werd vervolgens gerenoveerd en, gezien de periode van de militaire dictatuur, werd het ontdaan van de meeste decoratieve details die ongeschikt werden geacht voor een gebouw voor officieel gebruik. In 82 verhuisde de pastorie naar de campus en het gebouw was bestemd voor het UFPA-museum, opgericht in 83 en geïnstalleerd in 85.



Vreemd genoeg was er niet voorzien in een eigen collectie en als gevolg daarvan beschikte het museum niet over een technische reserve of fondsen om werken te verwerven.



Het museum werd gerund door de professoren: Jane Beltrão, Geraldo Mártires Coelho, João Mercês, Vicente Salles en Lúcia Couceiro, tot het begin van de 21e eeuw, met verschillende richtingen van kunstgalerie tot documentatiecentrum. In 2003 neemt Jussara Derenji het roer over.



Het gebouw en de instelling kwamen in de jaren 2000 aan in een zeer slechte staat van onderhoud en zonder minimale bedrijfsomstandigheden.



Tijdens een lange periode tussen de jaren negentig en het begin van de jaren 2000 leed het paleis talrijke verliezen in zijn architectuur vanwege het gebrek aan financiële middelen om het te onderhouden. Het museum verkeerde in deze periode al in slechte staat. In 2003 wordt het Augusto Montenegro-paleis door de regering van de staat Pará op de lijst van historisch erfgoed geplaatst en in hetzelfde jaar neemt de leraar en architect Jussara Derenji de functie van directeur van MUFPA over.

---