---

Het Museu Paraense Emílio Goeldi is de oudste onderzoeksinstelling in het Amazonegebied, gelegen in Belém, de hoofdstad van de staat Pará (Brazilië), wiens activiteiten zich richten op de wetenschappelijke studie van de natuurlijke en culturele systemen van de Amazone, evenals de verspreiding van kennis en collecties met betrekking tot de regio. Het wordt wereldwijd erkend als een van de belangrijkste wetenschappelijke onderzoeksinstellingen op het Braziliaanse Amazonegebied.

De 19e eeuw was het hoogtepunt van naturalistische expedities naar de Amazone. Vanaf de eerste jaren trokken Engelse, Duitse, Franse, Italiaanse, Amerikaanse en Russische reizigers naar de regio. De opening van de havens in 1808 maakte Brazilië toegankelijker voor naturalistische reizigers en kunstenaars die met groot enthousiasme kwamen om de Amazone-natuur te bestuderen en te portretteren.



Op 25 maart 1871 installeerde de regering van de staat Pará officieel het Museu Paraense 1, met Domingos Soares Ferreira Penna als de eerste directeur. Maar de installatie ervan was precair. Onderzoekspersoneel en ondersteuning ontbraken. De bestaande collecties gingen verloren als gevolg van slechte conserveringsomstandigheden. De wetenschappelijke productie was praktisch beperkt tot de eigen werken van Ferreira Penna, over aardrijkskunde, archeologie en andere onderwerpen. Met de dood van de natuuronderzoeker, in de eerste dagen van 1889, werden de musea een no-brainer en werden ze uiteindelijk gesloten.



In de tweede helft van die eeuw leidde de verrijking van de regio, teweeggebracht door de export van rubber, tot de vorming van een "geïllustreerde klas" in Belém, verantwoordelijk voor een culturele beweging die sporen heeft nagelaten die vandaag nog steeds zichtbaar zijn in de stad. De oprichting van culturele verenigingen, kranten en politieke partijen; het veelvuldige bezoek van natuuronderzoekers, kunstenaars en avonturiers; de verfraaiing en verstedelijking van de stad maakten van Belém de "Metropolis van de Amazone".



Drie vooraanstaande Republikeinen waren verantwoordelijk voor de heropening en renovatie van het Paraense Museum: Justo Chermont (de eerste republikeinse gouverneur), José Veríssimo (directeur Openbaar Onderwijs en mentor van het herstel van het museum, begonnen in 1891) en Lauro Sodré (gouverneur uit 1893) .



Onder invloed van het positivisme (een filosofische stroming die kennis waardeerde als een nuttig, praktisch en waar feit), realiseerden deze mannen zich hoe belangrijk het Paraense Museum - bastaardwerk van de monarchie - zou kunnen zijn.



In 1893 beval gouverneur Lauro Sodré de Zwitserse natuuronderzoeker Emílio Goeldi (Émil August Goeldi) om uit Rio de Janeiro te komen, die na de proclamatie van de republiek om politieke redenen uit het Nationaal Museum werd ontslagen.



De zoöloog nam de leiding van het museum over met als missie het om te vormen tot een belangrijk onderzoekscentrum in het Amazonegebied. De structuur werd aangepast om te voldoen aan de traditionele normen van natuurhistorische musea en er werd een productief team van wetenschappers en technici aangenomen. In 1895 werd het Zoobotanic Park aangelegd, een showcase van regionale fauna en flora voor educatie en vrije tijd voor de bevolking. In 1896 begon de publicatie van het Wetenschappelijk Bulletin, met goede gevolgen.



Een groot deel van de Amazone werd bezocht, met intensieve collecties die plaatsvonden om de eerste zoölogische, botanische, geologische en etnografische collecties te vormen. Goeldi huurde de uitstekende schilder en diepe kennis van de Amazone-omgeving in, Ernesto Lohse, die het boek "Álbum de Aves Amazônia" illustreerde met sublieme borden. (Lohse zou tijdens de revolutie van 1930 buiten het museum worden gedood).



Rond de eeuwwisseling consolideerde Brazilië zijn grenzen. In die tijd werden de grenzen tussen Brazilië en Frankrijk, in het noorden van Pará, door beide landen in twijfel getrokken. Het onderzoek dat het Paraense Museum in de regio startte, waarbij gegevens werden verzameld over geologie, geografie, fauna, flora, archeologie en de bevolking, was doorslaggevend voor de verdediging van de Braziliaanse belangen, vertegenwoordigd door de baron van Rio Branco. Op 1 december 1900 zou Amapá volgens het rapport van Bern, Zwitserland, de zetel van het internationale proces, definitief worden opgenomen in het grondgebied van Brazilië. Ter ere van Emílio Goeldi veranderde gouverneur Paes de Carvalho de naam van het Museu Paraense, dat het Museu Goeldi werd



Gele koorts veroorzaakte sinds 1850 veel doden in Belém, waaronder twee recent aangekomen onderzoekers uit Europa die werkten in de afdeling Geologie van het Paraense Museum. Emílio Goeldi besloot toen deel te nemen aan de strijd tegen de ziekte en probeerde de belangrijkste soorten muggen in het Amazonegebied te identificeren, evenals de voortplantingscyclus van deze insecten. Het onderzoek werd geïntensiveerd vanaf 1902, toen Goeldi in de Staatscourant een werk publiceerde over profylaxe en bestrijding van gele koorts, malaria en filariasis, voorafgaand aan de aanbevelingen die dokter Oswaldo Cruz zou doen toen hij in 1910 in Belém was.



Tijdens het bestuur van Goeldi kreeg het museum internationaal aanzien. Geografisch, geologisch, klimatologisch, landbouw-, natuur-, floristisch, archeologisch, etnologisch en museologisch onderzoek werden ontwikkeld. De educatieve rol van het museum werd versterkt met het zoobotanische park, publicaties, conferenties en tentoonstellingen.



In 1907, na 13 jaar van onophoudelijke activiteiten in Belém, ging Emílio Goeldi ziek met pensioen in Zwitserland, waar hij stierf in 1917, op 58-jarige leeftijd. Zijn landgenoot, de botanicus Jacques Huber, nam samen met de zeemansvriend Nabor da Gama Junior de leiding over het Goeldi Museum over.



De revolutie van 1930 en de daaropvolgende periode, gekenmerkt door de dictatuur van Getúlio Vargas, was het begin van de transformatie die de Braziliaanse staat zou ondergaan. De oude agrarische oligarchieën werden vervangen door een nieuwe klasse, representatief voor de industriële macht. In Pará benoemde de tussenpersoon Joaquim de Magalhães Barata Pernambuco's Carlos Estevão de Oliveira tot hoofd van het Museu Goeldi. Volgens de ideologie van het nieuwe regime, gekenmerkt door populisme en nationalisme, werden de afhankelijkheden van het Zoobotanical Park (het belangrijkste recreatiegebied van de bevolking) hersteld en werd de naam van de instelling opnieuw veranderd in Museu Paraense Emílio Goeldi.



Vanaf 1931 zorgden regelmatige investeringen in de uitbreiding en uitrusting van het Zoobotanic Park ervoor dat het nationaal erkend werd. Het herbergde zelfs 2000 exemplaren van gewervelde dieren, van honderden soorten in de regio, waarvan er vele zeldzaam of weinig bekend zijn. Deze groei was mogelijk dankzij de subsidie ​​die de deelstaatregering oplegde aan de stadhuizen van het binnenland, waardoor ze werden gedwongen om maandelijks dieren en een deel van hun collectie naar het Goeldi Museum te sturen. Veel soorten zijn met succes in gevangenschap gekweekt, vooral reptielen en vissen. Alleen al in de eerste drie jaar van systematische verzamelingen werden vijf nieuwe vissoorten beschreven, waaronder een nieuw geslacht.



In het begin van de jaren vijftig, tijdens de regering van president Eurico Gaspar Dutra, was het museum verbonden met de nieuw opgerichte National Research Council (CNPq), samen met het National Research Institute of the Amazon (INPA), dat in Manaus, de hoofdstad van de staat Amazonas. Op 7 december 1954 ondertekende José Olympio da Fonseca, directeur van INPA, met de gouverneur van Pará, generaal Zacarias de Assunção, een overeenkomst waarbij het Goeldi-museum gedurende 20 jaar door INPA zou worden beheerd en hersteld. Met deze maatregel kon het Goeldimuseum, ondanks moeilijkheden, zijn wetenschappelijk onderzoek intensiveren.



In de jaren 70 verhinderde de beperkte ruimte in het Zoobotanical Park de groei van het Goeldi Museum. Dit was de belangrijkste reden voor de installatie van een onderzoekscampus, aan de rand van de stad, waar de afdelingen onderzoek, bibliotheek en administratie zouden worden overgebracht. De overdracht is nog niet rond, maar de Research Campus is nu al de belangrijkste plaats voor het uitvoeren van wetenschappelijke experimenten en het bewaken van de collecties van het museum. Het Zoobotanical Park blijft een levend voorbeeld van de Amazone-natuur en een referentiepunt voor het wetenschapseducatieprogramma van het Goeldi Museum.



Momenteel heeft het museum drie fysieke bases. De oudste werd in 1895 geïnstalleerd op een gebied van 5,2 ha, momenteel bekend als Parque Zoobotânico. Gelegen in het stedelijke centrum van Belém, bevat het de Raad van Bestuur, de Coördinatie van Administratie en Museologie, het Bureau Sociale Communicatie en de Editora do Museu. Het park is momenteel een van de belangrijkste recreatiegebieden voor de bevolking van Belém, naast dat het wordt gebruikt als een instrument voor milieu- en wetenschappelijk onderwijs. Het heeft ongeveer 2.000 inheemse bomen in de regio, zoals samaúma, acapu en ceder, en 600 dieren, waarvan er vele met uitsterven worden bedreigd, zoals de lamantijn, de ara, de pirarucu en de jaguar. Het heeft ook een aquarium met een monster van vissen en aquatische omgevingen uit de Amazone. Bovendien houdt hij een permanente tentoonstelling bij over het werk van Emílio Goeldi en de eerste collecties die door de natuuronderzoeker zijn gevormd. Het park ontvangt jaarlijks meer dan 400 duizend bezoekers, waaronder inwoners van Belém en toeristen.



In 1980 werd in de buurt van de stad een onderzoekscampus van 12 hectare ingehuldigd, waar de wetenschappelijke coördinatie (Plantkunde, Zoölogie, Humane wetenschappen, Aardwetenschappen en Ecologie), de Domingos Soares Ferreira Penna-bibliotheek, werd overgedragen. Guilherme de La Penha Archive, de Jacques Huber Botanical Garden en verschillende institutionele laboratoria.



De meest recente fysieke basis, het Ferreira Penna Wetenschappelijk Station (ECFP), werd ingehuldigd in 1993, in 33.000 ha van het Caxiuanã National Forest, gemeente Melgaço, ongeveer 400 km van Belém. Het gebied werd geleverd door IBAMA en de basis werd gebouwd met middelen van de Overseas Development Administration (ODA), momenteel DFID / Verenigd Koninkrijk). De ECFP is ontworpen om onderzoeksprogramma's en gemeenschapsontwikkelingsacties uit te voeren op verschillende kennisgebieden (er leven ongeveer 200 gezinnen in en rond het bos), met een uitstekende infrastructuur voor de ontwikkeling van onderzoek in oerbosomgevingen. , bezocht door wetenschappers van binnen- en buitenlandse instellingen.



Sinds 2000 heeft het Museu Paraense Emílio Goeldi de reikwijdte van CNPq verlaten en rechtstreeks ondergeschikt gemaakt aan het Ministerie van Wetenschap en Technologie van Brazilië.

---